Parroquia de Barciela – Sigüeiro

O 28 de agosto de 1960, festividade de san Agostiño, fomos ordenados de presbíteros, polo Cardenal Quiroga Palacios, 47 diáconos; o doble dos seminaristas que hai hoxe en tódolos cursos.

Celebrei a primeira Misa na Igrexia Parroquial de Campo o día 4 de setembro, rodeado de toda a familia e moitos amigos.

En decembro, cheguei á primeira parroquia, San Martiño de Marzoa (Oroso) e San Martiño de Galegos (Frades). Dúas parroquias pequenas, de xente moi boa, pero sen luz eléctrica, nin auga corrente… Alí estuven casi 22 anos, moi contento, sendo tamén capelán das monxas Doroteas: unha fundación de Dña. Rosario Linares Rivas, no pazo de Galegos. No último ano e medio, estuven tamén encargado de Senra e Cardama.

Ó final de xuño de 1982 marchei para Sofán. Xa non teño que dicir onde está nin como é, porque Guillermo Eirís chega para explicar todo iso. Cando estaba en Marzoa me preguntaban de onde era cura, ó responder “Marzoa”, nin caso me facían: era “un ninguén”. Despóis de facelo cambio, sendo eu o mesmo, cando respondía que era cura de Sofán, xa tiña outra categoría, xa era “alguén”. Ás veces valoramos ás persoas máis polo que teñen que polo que son. En Sofán estuven 24 anos e tres meses, con bastante traballo pero moi a gusto. Fun administrador parroquial de Artes uns meses, e de Aldemunde, 8 anos. En tódalas parroquias atopei sempre moita xente disposta a colaborar en todo o que fixera falta: Catequese, Liturxia, Canto, Cáritas, Asociacións… ¡Que Deus llo pague a todas e a todos!

No traballo pastoral fixen menos do que podía facer, porque a realidade sempre queda por debaixo das aspiracións, pero as ansias que tiña de facelo ben, non eran pequenas.

Suscribo, ó cumplir os 50 anos de ordenación, o que sentín e escribín o 28 de agosto de 1980, no 20 aniversario, facendo exercicios espirituais en Arenas de San Pedro, dirixidos por seguidores do espírito de Carlos Foucault. Un día completo fomos ó deserto a escoitar ó Señor e falar con el. Cada un, a un sitio distinto, lonxe do “mundanal ruído”. Daquel silencio total, en plena Serra de Gredos, saliu este escrito:

“Hoxe fai 20 (50) anos que son crego. O primeiro que che digo é: ¡Gracias meu Deus! Gracias porque me chamaches. Gracias porque me segues chamando. Gracias porque, a trancas e barrancas che respondín “Sí, Señor”, ó longo de 20 (50) anos. Hoxe, sen grandes entusiasmos (porque Ti sabes que son pouco sentimental), quero seguir sendo crego. crego hoxe, crego de hoxe, crego mañán e crego de mañán. Nin crego integrista nin progresista. Crego que vive no mundo que lle tocou vivir. Solidario da problemática dos homes do seu tempo. Non quero ser un santo, en vida, que todos louben. Eu quero ser un crego do montón; cando ese montón sexa de cregos. Sexa de cregos, e non de caciques; sexa de cregos e non funcionarios; sexa de cregos e non enterradores; sexa de cregos e non peseteiros; sexa de cregos e non solteiróns; sexa de cregos e non comodóns. Cando ese montón sexa de cregos, CREGOS, eu quero ser, entón, meu Deus, un crego do montón. Lémbrome aínda hoxe despóis de 20 (50) anos, coma se fora onte, con fonda emoción, do Cardeal Quiroga, que me Ordenou. Co seu dedo gordo, untado no Crisma, unxiu as miñas mans, coas palmas abertas, dende o dedo gordo da man dereita ata o mesmo dedo da man esquerda; non en liña recta, senón dando voltas ó mesmo tempo que rezaba as palabras da consagración. Dende o ceo estás vendo quen son. Hoxe, no deserto do monte de Gredos, a ourela do río Areas, ¡Graciñas, Fernando! Lémbrome tamén dos meus compañeiros que xa están no ceo: Manuel e Amancio. Dos que están casados, ou queren casar; pero a Igrexia nai (¿máis Igrexia ca nai?) dilles que non. Un recordo agarimoso para as miñas “ovellas” das dúas parroquias: Marzoa e Galegos. Tedes entre vos os mellores anos da vida dun home”.

(Trinta anos despóis do 1980, no 2010, a familia aumentou moito: Senra, Cardama, Sofán, Artes e Aldemunde. Para todos, o meu agradecemento sincero, un saúdo cordial e a miña pobre oración).

“Lembranza tamén para as relixiosas que eu coñecín. Convosco recei, convosco falei, convosco comín, convosco compartín, convosco discutín e convosco vivín. ¿Cómo me vou esquecer dos amigos? ¿Cómo pode un home, ser home se non ten amigos? ¿Que se pode dicir da amistade? NADA; hai que vivila. Convosco, meus amigos e amigas, eu vivina. Vós axudástesme a ser quen son.

Capítulo aparte merecedes vós: miña mamaíña, meu papá, miñas irmás, e toda a miña familia. ¡Canta entrega, canto servicio e canto amor! Só quero recordar dúas palabras que fai hoxe 20 (50) anos dixo miña nai. Cando, despóis de ordenados en San Martiño, saímos ó claustro do Seminario, (cas casulas novas, cos zapatos novos, co sacerdocio noviño, a ledicia na cara e na alma, e eu che dei unha aperta moi forte e moi fonda e che dixen: “¡Hola Mamá!” ¿Sabes que dixeches? Dixeches así: “MEU CORAZÓN”. ¡Vaia corazón!

Eu teño que ser, o que ti dixeches, e o que ti sentiches: ¡teu corazón! Corazón que sirve, corazón que ama…

Non che podo facer unha traición. ¡Gracias, meu Deus!”.

Hoxe, no 2010, teño que engadir: “¡Perdón, meu Deus!”.